Stad vol gespuis.

Op een dag wandelde Suwayd het paleis uit.
Streng verboden! Daar buiten de muren lag de stad, de immense stad die wemelde en krioelde van de mensen. En lang niet alle mensen hielden van de Sultan en zijn zonen. Er waren spionnen en vijanden, die de sultan zijn paleis uit wilden schoppen. En er dan zelf in gaan zitten.
Er waren rovers en ander geboefte, die maar wat graag een prinsje wilden ontvoeren, en dan geld van de sultan eisen. Veel geld, heel, heel veel geld.
Er waren ministers en kooplui, die een prins als vriend wilden - niet omdat ze hem aardig vonden, maar omdat ze hoopten dat hij zou helpen bij hun eigen plannetjes. Kortom: de stad was vol gespuis en gevaren, en voor een prins is het er niet veilig. Maar Suwayd was dat vergeten, en hij wandelde vrolijk de poort door. De stad in. Niemand hield hem tegen. Zelfs de poortwachters niet, ook al hadden die de strenge opdracht nooit een prins naar buiten te laten.
Het kwam doordat zijn vader en zijn broers deden alsof hij er niet bij hoorde. Daardoor vergat iedereen dat hij een prinsje was.
Maar het gespuis uit de stad was zo vergeetachtig niet.