Een kwestie van duidelijkheid

Aziz was de zoon van de sultan en dat was niets bijzonders, want de sultan had er nog honderdtweeëntwintig meer en hij kende ze niet eens allemaal bij naam. Achtendertig heetten er Ali, dat wist hij wel, dus als hij één van zijn zonen tegenkwam in de gangen van zijn uitgestrekte paleis, zei hij gewoon: 'Goedemorgen Ali.'
Als je dan zei 'Eigenlijk heet ik Suwayd, vader,' dan kon je een knal voor je harses krijgen.
Regeren, vond de Sultan, is een kwestie van duidelijkheid. En weinig dingen zijn zo duidelijk als een knal voor je harses.
Hoe anders was Aziz!
Aziz gaf nooit iemand een knal. Niet voor zijn harses en nergens niet voor. Aziz hield van iedereen. Hij kende niet alleen de namen van al zijn broers, hij kende ook hun verjaardagen en hij gaf hen zelfs allemaal een cadeautje. Ook aan Suwayd die verder door iedereen vergeten werd.
Suwayd had een beetje teveel duidelijkheid van zijn vader gehad, en daarvan was hij simpel geworden in zijn hoofd.
Dat had twee gevolgen.
Ten eerste deden zijn broers of hij niet bestond, want ze schaamden zich voor hun domme broertje.
Ten tweede vergat hij steeds (hij was namelijk echt heel dom) wat voor 'n man zijn vader was, dus hij bleef maar zeggen van 'Eigenlijk heet ik Suwayd,' en wham! Daar had hij dan weer een portie duidelijkheid te pakken.
Gelukkig had hij Aziz, die hem altijd troostte en goed voor hem zorgde.