Gezellig... nou nee.

'M-mijn schilderijtje?' schrok baron Roodschild. 'Het schilderij van mijn lieve Azalea?'
'Ja,' zei de Toversmid, 'dat wil ik wel hebben. Lijkt me gezellig. Aan de muur. Mijn grot kan wel wat gezelligheid gebruiken, vind je niet?' Hij gebaarde achteloos in het rond. Langs de muren lagen grote bergen goud en edelstenen. Ze kwamen hoger dan Roodschild's hoofd. In de oven loeide en brulde het vuur. Een flakkerend licht danste over de schatten die achteloos her en der waren neergesmeten, en over de werken van de smid. Moordlustige zwaarden, vlijmscherpe lansen, onverzettelijke helmen en kurassen, machtige magische ringen en majestueuze kronen.
Indrukwekkend, jazeker.
Maar gezellig... nou nee.
'Dus.' zei de Toversmid. 'Je schilderijtje. Of anders geen harnas.'
Arme Roodschild! Hij wilde geen afstand doen van zijn lieve Azalea, hij kon haar aanblik niet missen. Maar de reus was onvermurwbaar. Hoe Roodschild ook smeekte en jammerde, wat hij ook beloofde van honderd andere schilderijtjes en wandtapijten en een gezellige dikke kat die kopjes zou geven - de Toversmid wilde enkel Azalea.
'Vooruit,' zei de baron tenslotte. Als dat de enige manier is om zo'n harnas te krijgen... beloofd is beloofd. Ik doe het.