Daar zijn er niet veel van

Mooi was ze niet, Azalea Prullemeier. Dat geeft niks, natuurlijk, want mooi is ook niet alles. Vooral niet als het om trouwen gaat. Soms heeft een mooie meid een rotkarakter, en als ze dan na een paar jaar niet meer mooi is (want iedereen wordt oud en rimpelig op de duur) dan zit je tegen een rimpelig oud stuk saggerijn aan te kijken. Klaar ben je.
Terwijl: mensen die wat minder mooi zijn, maar wel heel lief en behulpzaam en begrijpend - daar heb je heel je leven plezier van.
Want lief, dat slijt niet weg. Lief groeit aan.
Het allerfijnste is het natuurlijk als je iemand hebt die én lief én mooi is. Maar daar zijn er niet veel van. Wie zo iemand treft, die heeft echt heel veel geluk.
Rudger Roodschild vond zichzelf precies zo'n gelukszak. Hij was verliefd op Azalea Prullemeier, en die was én mooi én lief.
Vond Rudger.
Maar verder vond niemand dat. Want ze was niet mooi, met haar dunne kromme neus haar bitse mond, haar bloedeloze wangen en haar wantrouwende priem-oogjes.
En lief was ze zéker niet.
Ze was altijd aan het klagen en het vitten, aan het zaniken en zeveren, en als ze haar zin niet kreeg gooide ze met borden. Niet zomaar even het dichtstbijzijnde stuk afwas - kretsj - tegen de muur, nee, ze nam echt de tijd om de allermooiste, duurste borden en de allerfijnste glazen uit te zoeken. En dan: rang! tegen de muur met de hele handel.
'Mijn Azalea is er eentje met pit,' zei Rudger dan vanonder de tafel tegen het bezoek. Dat ook onder tafel zat, trouwens, want daar was je veilig voor het rondvliegende vaatwerk.
'Oh, pit, is dát het,' zei het bezoek beleefd. Zodra de kust weer min of meer veilig was, sprintten de bezoekers onder de tafel vandaan. Naar buiten, het veilige leven tegemoet, en ze kwamen niet meer terug.
'Ziezo,' zei Azalea dan. 'Daar zijn we vanaf. Bezoek kost alleen maar geld. Dat houden we nu lekker zelf!'
Maar haar man vond het stiekem jammer.