Dat gaat vaak samen

Godebrand de Geweldige was niet alleen buitengewoon groot en sterk, hij was ook nog eens heel erg knap. Van zijn golvende goudblonde haar tot zijn welgevormde kuiten: alles aan hem was mooi en goed. Als hij langsreed op zijn sneeuwwitte paard, begonnen alle jonkvrouwen te zuchten en ze kregen een dromerige blik in de ogen. Sommigen vielen zelfs flauw van verliefdheid. Maar dat waren aanstelsters.
Godebrand had ook een minder leuke kant.
Hij was dom.
Niet zomaar een beetje dom, nee, echt achtereind-van-een-varken dom.
Ooit probeerde hij, een vol kwartier lang, zijn eigen spiegelbeeld een hand te geven. Na dat kwartier had hij nog steeds niet door dat het een spiegel was. Hij keerde zich om en liep weg, en daarbij mompelde hij zoiets als: 'Dan niet, lompe hork.'
Godebrand was niet alleen dom. Hij was ook heel dapper.
Dat gaat vaak samen, trouwens.
Godebrand kende geen angst en wist niet wat het woord 'gevaar' betekende.
En er waren wel meer woorden die hij niet begreep. Aardappelschilmesje bijvoorbeeld. Daar stonden veel te veel letters in, naar zijn smaak. Hij wist best wat een aardappel was, hij wist wat schillen was en hij wist zeer zeker ook wat een mes was - maar alledrie die woorden aan elkaar, dat ging hem boven de pet. Of liever gezegd: boven de helm.
En met de echt moeilijke woorden, zoals hypothese en querulant, was het nog veel erger gesteld.
Maar dat gaf niks. Waarom zou een ridder hypotheses over queralanten moeten opschrijven?
Een echte ridder hoeft maar één ding te kunnen.