Boven het veen hing een klamme nevel, zelfs midden in de zomer. Er zoemden dichte wolken mugjes rond. Uit het riet klonk de sombere roep van een roerdomp. Elaine zag nergens een pad, maar haar paard had wel scherpe ogen en geen zin in verdrinken. Somber sjokte het voort, en zo kwamen ze bij de Pulkeberg.
Het was eigenlijk geen berg, zag Elaine, maar een soort heuvel, begroeid met brem en braamstruiken. Tussen de struiken liep een smal pad naar boven. Elaine trok haar zwaard. Voorzichtig reed ze verder, spiedend naar alle kanten. De draak was nergens te zien.
Maar ze vond wel iets anders: een kleine plaggenhut. Ervoor zat een stokoud mannetje zich te warmen in de zon. Het lachte kakelend, toen het Elaine zag. 'Een ridder! Nee maar, dat is lang geleden!'
'Ook goeiemiddag,' zei Elaine. 'Ik heet Elaine.'
'Aelstan,' stelde het mannetje zich voor. 'Aelstan de Dwalende, zo werd ik genoemd.'
'Ik ben op zoek naar de draak,' zei Elaine.
'Zijn we dat niet allemaal?' giechelde het mannetje. 'Maar er is hier geen draak, meiske. Nooit geweest ook.'
'Oh nee?' vroeg Elaine hooghartig. 'Wie heeft er dan al die ridders opgegeten?'
vrijdag 5 maart 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten