Een brief voor de koning

Ze schreven een brief aan de koning. Kon hij niet een paar van zijn ridders sturen?
Natuurlijk kon hij dat. Ze wilden allemaal wel, want er was al vele jaren lang geen draak meer gezien. Iedereen dacht dat ze waren uitgestorven. Somber zuchtend hadden de ridders in hun burchten gezeten, dromend over draken. En nu bleek er plotseling toch nog één te zijn! De ridders waren niet meer te houden. Ze moesten strootjes trekken om te kijken wie het eerst mocht.Toevallig was het de dapperste, die won. Hij reed uit onder tromgeroffel en fanfare, blinkend en schitterend. Het volk stond langs de weg en juichte. Dat was nu eens een echte ridder, zoals hij daar zat op zijn reusachtige zwarte paard.
Hij keerde echter niet terug van zijn tocht naar de Pulkeberg, en de volgende dag verdween er weer een schaap. De koning stuurde een nieuwe ridder, de sterkste ditmaal, en ook die kwam niet terug. Daarna stuurde de koning de slimste. Die kwam wel terug. Zijn harnas was gedeukt en geblutst, zijn baard was verschroeid en en zijn paard was opgegeten. Hij vertelde gruwelijke verhalen over de draak, over zijn klauwen scherp als zwaarden, zijn kaken als molenstenen en zijn adem verzengend als de zon.
Ridder na ridder vertrok naar Pulkerveen, maar de draak versloeg hen allemaal. Tenslotte begreep men dat deze draak er één was van het onoverwinnelijke soort, en die soort is bij ridders niet populair.
Slechts heel af en toe reed er nog eentje naar de Pulkeberg. Maar echt van harte ging het niet meer. Het ware enthousiasme ontbrak en het verbaasde niemand, dat ook deze ridders niet terugkwamen.
Tenslotte ging er helemaal niemand meer.
Pulkerveen werd vergeten. De dorpelingen bleven eenzaam achter, met hun angst. Met hun wanhoop. En met steeds minder schapen.