Wat een onaangenaam persoon!

'Ik zal naar de heilige Monnik gaan,' zei Danzibal, 'en ik zal hem vragen mij zijn kunsten te leren. Ik durf te wedden, dat zijn kunsten groter zijn dan de jouwe!'
De smid haalde zijn reusachtige schouders op. 'Zou kunnen,' zei hij alleen maar.
'En reken maar,' ging Danzibal verder, 'dat ik dat monsterlijke harnas zal vernietigen!'
'Je doet maar wat je niet laten kunt,' zei de Toversmid, en hij hamerde door.
'Je gelooft me niet!' tierde Danzibal. 'Je denkt, dat ik het niet kan! Maar ik zal jou eens wat laten zien! Ik zal jullie allemaal eens...' hij stampvoette op de vloer. 'Auw! Mijn voet!'
'Ah,' zei de Toversmid dankbaar, 'volgens mij heb je diamantje nummer honderd en zeven gevonden. Dank je wel.' Hij peuterde met zijn kleinste hamer de diamant, die diep in Danzibal's ijzeren schoen gedrongen was, tevoorschijn. 'Uitkijken waar je stampt,' zei hij. 'Een ongeluk zit in een klein hoekje, maar dat geld niet in mijn smidse. Daar zitten de ongelukken in alle hoeken, groot en klein. In de grote hoeken zitten soms zelfs wel drie of vier ongelukken.'
Danzibal hoorde hem sputterend van woede aan en verliet daarna, briesend en stampvoetend, de grot van de Toversmid. De deur sloeg hij extra hard achter zich dicht.
'Wat een onaangenaam persoon,' zuchtte Baron Roodschild.
'Ja,' zei de smid. 'En het ergste is dat hij hier strakjes wéér staat. Wacht maar af.'