De tranen van Esmeralda

'Lieve help!' zei Danzibal, 'u bent een konijn!'
'Jazeker,' zei het konijn Esmeralda, en ze knipperde met haar wimpers. ´Wat moet ik anders zijn, malle ridder?´
´Ik dacht dat u een soort, nou ja, dat u een jonkvrouw was...´
´Oh,´ piepte het konijntje, en haar ogen vulden zich met tranen. ´Nu ben je teleurgesteld! Je vind me niet goed genoeg! Je had liever een jonkvrouw gewild, zo´n grote roze, en dat ben ik niet, ik ben klein en bruin en pluizig, en, en jij...´ Ze begon hartverscheurend te snikken. ´Jij houdt niet van klein en bruihuin en pluihuihuizig!´
Ridder Danzibal krabde zich eens achter zijn oor. Tenminste, dat was zijn bedoeling, maar hij had zijn helm nog op dus het deed alleen maar ´kloenk´.
´Het spijt me hoor,´ zei hij. ´Ik houd enorm van klein-bruin-pluizig, maar...´
´Nou dan!´ snauwde het konijn venijnig. ´Wat zanik je dan! Druiloor!´ Haar tranen waren in één klap verdwenen. Daarnet hingen ze nog in dikke druppels aan haar snorharen en nu, plotseling, keek Esmeralda zó nijdig, dat Danzibal blij was dat hij zijn harnas aan had.
´Ik wilde u niet beledigen,´ zei hij haastig, ´maar ik ben het gewoon niet gewend... pratende konijnen...´
Esmeralda trok een geheimzinnig snuitje, keek om zich heen en fluisterde: ´maar ik ben ook geen gewóón konijn...`