Beloof me dat hem niets overkomt!

'Tja,' zei baron Roodschild, 'waar zou Roderick een zwaard en een harnas voor nodig hebben? Niet om in de soep te roeren. En ook niet om zijn haren mee te kammen.'
'Ik wil niet, dat onze zoon een ridder wordt,' zei Azalea vastberaden.
'En ik wil wèl dat onze zoon een ridder wordt,' antwoordde haar man onverzettelijk. 'Ik word door de andere baronnen al twintig jaar uitgelachen, omdat ik nooit als ridder heb gevochten. Ze zeggen dat de koning mij alleen maar tot baron heeft benoemd, omdat hij mijn geld nodig had.'
'Nou,' zei zijn vrouw, 'dat is toch ook zo?'
'Ze zeggen dat wij Roodschilds lafaards en slappelingen zijn!'
'Nou,' zei zijn vrouw, 'dat zijn we toch ook? En terecht! Het is een naar en bloederig beroep, ridder, en gevaarlijk bovendien. Ik wil niet dat mijn jongen iets overkomt.'
´Hoor nou eens even...' begon de baron, maar zijn vrouw drong aan: 'Beloof me dat hem niets overkomt. Beloof het me, alsjeblieft!'
Maar haar man schudde van nee.
Toen zei ze nog een keer: 'Beloof het me!' en daarna ging ze gauw dood. Want als iemand je iets vraagt en daarna doodgaat, dan telt het net alsof je het beloofd hebt. Ook als je dat helemaal niet van plan was.
Dus nu zat baron Roodschild eraan vast.
Zijn zoontje mocht nooit iets overkomen.
De baron wist niet wat hij erger vond: dat zijn vrouw dood was? (Hij hield werkelijk heel veel van haar)Of dat ze haar laatste adem niet had gebruikt om te zeggen hoeveel ze van hem hield, maar alleen maar om op de valreep nog even lekker haar zin door te drijven?
Hoe dan ook, het was een akelige toestand.