Een vlek als een worstenbroodje

'Nee, dat had ik ook wel door, dat jij geen gewoon konijn bent,' zei ridder Danzibal. 'Gewone konijnen praten niet zo veel.'
'Precies,' fluisterde Esmeralda. Ze knipoogde allergeheimzinnigst. 'Dus de vraag is: wat voor een konijn ben ik dan wel. Nou? wat denk je?'
'Eh... tja...' Ridder Danzibal wreef over zijn kin. Kloenk, ging zijn ijzeren handschoen tegen zijn ijzeren helm. 'Eh... Misschien eh... Misschien was je moeder een papegaai? En je vader een konijn? Dat je zijn uiterlijk hebt geërfd, en haar stembanden?'
'Nee, natuurlijk niet! Leipo!' krijste Esmeralda. 'Kijk, hier, die vlek op m'n kop!'
En ja, nu Danzibal wat beter keek, zag hij inderdaad dat er een wit vlekje zat in de vacht op haar kop.
'En wat voor vorm heeft die vlek? Waar doet-ie je aan denken? En ik zeg “denken” maar dat is natuurlijk bij wijze van spreken, want je bent werkelijk de stomste ridder waar ik ooit van heb gehoord. Van echt, serieus denken kan bij jou geen sprake zijn.'
Danzibal deed net of hij die belediging niet gehoord had. Wat moest hij anders? Op de vuist met een konijn? Alle andere ridders zouden hem uitlachen. Vooral als het konijn won.
'Tja,' zei hij dus maar, 'Waar lijkt het op... eh... ik denk... op een worstenbroodje?'
'Grote god,' kreunde Esmeralda, 'je bent niet alleen dom, je bent nog blind ook. Natuurlijk is het geen worstenbroodje, sukkel, waarom zou ik een vlek van een worstenbroodje op mijn kop hebben?'
'Misschien is het iets tover-achtigs. Een voorspelling of zo.'