De prinses moet trouwen

'Je raadt nooit wat ik gisteravond heb gedaan,' zei koning Ulfius bij het ontbijt. Hij wreef zich vrolijk in de handen.
'Wat dan, pappa?' vroeg prinses Elaine.
'Ik heb een verloofde voor je gevonden,' zei haar vader tevreden. 'Iemand om mee te trouwen!'
'Trouwen!?' riep de prinses. 'Maar ik ben pas zes!'
'Ja, dat weet ik wel,' zei koning Ulfius. 'Het hoeft ook niet vandaag. Over tien jaar kan het ook. Maar als je trouwt, dan trouw je met hèm.'
'Met wie?'
'Met de zoon van de Sultan.'
'Die ken ik niet eens,' mokte prinses Elaine. 'Mis­schien vind ik hem wel helemaal niet aardig.'
'Ja, hoor eens,' zei haar vader. 'Daar kunnen we niet aan beginnen. Het gaat er om dat we straks familie zijn van de Sultan, begrijp je? Dan hoeven we nooit meer bang te zijn dat er oorlog met hem komt. Dus of je je verloofde aardig vindt of niet, dat doet er niet toe. Het belang van het land gaat voor.'
'Ja pappa,' mompelde Elaine.
'Het enige probleem,' bromde de koning. 'is dat de Sultan vroeg of je wel op een goede school zit. Ik zei natuurlijk meteen dat je op de aller­beste van het land zit, maar... wat is in vredesnaam een 'school'?'
'Weet ik ook niet, papa,' zei Elaine. En de koningin wist het ook niet. En de ridders in het paleis ook niet.