Iedereen kan dwars door ijzer slaan

Eindelijk, na urenlang te hebben geploeterd door de gemene doornstruiken en langs de randen van afschuwelijke ravijnen, vond ridder Danzibal de oude monnik.
Het was een buitengewoon iel en breekbaar ventje, hij leek niets anders te zijn dan loshangend vel over kale botten. Doodstil zat het monnikje op een rotspunt die uitstak boven een duizelingwekkende diepte. Zijn ogen waren in gepeins gesloten.
'Bent u de monnik die dwars door ijzer kan slaan?' vroeg Danzibal.
'Nee hoor,' sprak het oude mannetje krakend. 'Ik ben alleen maar een monnik die dwars door ijzer kan slaan. Iedereen kan het. Het is niet moeilijk.'
Dat was precies wat Danzibal wilde horen. Hij wreef zich in de handen en riep 'Nou! Leer het mij maar, ik zie het gezicht van ridder Bartilak al voor me... Ik zal 'm dwars door zijn harnas heen beuken, dat zal ik! Oh, wat zal hij een spijt hebben!'
'Ik wil het je wel leren,' zei de oude monnik, 'maar je hebt er veel geduld voor nodig.'
'Heb ik,' zei Danzibal. 'Heb ik zat.'
'Kom dan naast mij zitten en bid.'
Danzibal ging naast het oude ventje zitten en bad. Een uur, twee uur, drie uur... Het begon te schemeren, en Danzibal dacht droevig terug aan zijn oude kasteel, waar de mensen nu aan tafel gingen. Hij begon vreselijke honger te krijgen.
Maar de oude monnik bleef maar bidden.
Ik moet en ik zal, dacht Danzibal. Hij probeerde zijn rammelende maag te vergeten en bad. Maar hoe langer hij bad, hoe meer hij aan gebraden kippetjes dacht, tot hij alleen maar kon bidden van: 'Lieve God, geef mij alstublieft een gebraden kippetje.'
En de monnik bad maar door.