Een jaar lang zat ridder Danzibal op de rotspunt van de wijze Malodorus. Dag en nacht baden zij samen. Ze baden om gebraden kippetjes, om een zacht kussentje voor onder hun knieën, als het regende baden ze om een afdakje en als de zon scheen baden ze om ijskoude limonade. Als het vroor baden ze om een warm knappend vuurtje en een hete kruik. Ze baden om zeep want ze begonnen te stinken en ze baden om scharen en scheermesjes, want hun baarden werden langer en langer.
Ze kregen nooit, nooit, nooit wat ze vroegen.
'Zeg Malodorus,' zei Danzibal toen het jaar om was, 'ik zit hier nou al een jaar te bidden, maar ik voel me nog geen sikkepitje sterker. Ik weet dat ik geduld moet oefenen, maar hoeveel geduld heb je eigenlijk nodig, voordat je door ijzer kunt slaan?'
'Je geduld is groot genoeg,' antwoordde de monnik. 'Dat heb je nu wel bewezen. Dus ik zal het je leren. Let op!' Malodorus hief zijn broze, bejaarde vuist en stompte dwars door Danzibal's harnas heen.
'Ja, kunst,' zei Danzibal schamper. 'Ik zit hier al een jaar lang buiten, in weer in wind - mijn harnas is bijna helemaal weggeroest! Zo kan ik het ook. Zo kan iedereen het.'
'Ik zei toch ook dat iedereen het kon?' glimlachte de monnik.
donderdag 25 februari 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten