De wens van de monnik

Na een tijdje begon ridder Danzibal zachtjes te huilen.
'Ik doe het verkeerd,' snikte hij. 'Ik kan alleen maar aan gebraden kippetjes denken!'
'Ja?' zei de monnik, 'en wat is daar verkeerd aan?'
'Ik kan niet vroom en netjes bidden! Het enige wat ik doe is God om een gebraden kippetje vragen!'
'Ja?' zei de monnik, 'en waar denk je dat ik om vraag?'
Verbijsterd keek de ridder naar de monnik. 'Bidt u... Bidt u echt om gebraden kippetjes?'
'Al dertig jaar,' zei de monnik beslist. 'Gebraden kippetjes en niks anders.'
'En... en krijgt u die ook?'
Het oude monnikje keek ridder Danzibal streng aan. 'Wat denk je?'
Op dat moment klonk er voetstappen achter hen. Uit de doornstruiken kwam een jonge monnik tevoorschijn. Hij was bezweet en vermoeid en gescheurd, want hij had een heel eind gelopen met een zware schaal van aardewerk.
'Eerwaarde Malodorus,' zei hij, 'Ik breng iets te eten voor u en uw gast.'
'Ge- gebraden kippetjes?' riep Danzibal ongelovig uit.
'Nee, bruine bonen, hoezo?'
'Bruine bonen,' zuchtte de oude Malodorus. 'Daar bid ik niet voor. Maar ik krijg ze elke dag. Daarvan leer je, geduld te hebben.'