Roderick Roodschild

De koning klapte in zijn handen en vier lakeien stapten het schuur­tje in. Ze gooiden alle schoffels en harken naar buiten en droe­gen stoel­tjes, tafel­tjes en een schoolbord naar binnen. Toen was de school klaar, en mochten de leerlingen binnenko­men. Het waren er twee. De eerste was natuurlijk de prin­ses.
De andere leerling was een friemelig jongetje met een bril. Hij heette Roderick en was de zoon van baron Roodschild, de rijkste edelman van het land.
'Jij moet onmiddellijk naar school, jongen,' had de baron gezegd. 'Anders denken de mensen nog dat ik geen schoolboeken kan betalen.'

Meer dan een jaar ging voorbij. Elaine en Roderick kregen les in aardrijkskun­de, zodat de prinses de hoofdstad en de drie belangrijkste landbouw-producten van het Zuiden uit haar hoofd kende. Daarna kregen ze les in de taal van het Zuiden, zodat ze later met haar man zou kunnen praten, en rekenen en geschiedenis.
Bovendien kregen ze les in verhalen.
'De zoon van de Sultan is dol op verhalen,' legde meneer de Vries uit. 'U moet er een hoop uit uw hoofd leren, zodat u hem er elke avond een kunt vertellen. Duizend-en-één is wel ge­noeg, om mee te beginnen.'
Hij vertelde. Vrolijke verhalen en droevige verhalen, verhalen over beesten en over heiligen, moppen en sprookjes en ridderverhalen.
Daarna vertelde hij ze nog een keer.
En nog eens.
En daarna moest Elaine ze navertellen.