Het ding is onbreekbaar

De Toversmid ging meteen aan de slag. Hij nam zeven zilveren staven en maakte er een grote, zilveren plaat van. Die hamerde hij tot een harnas, zeven maal zeven keer, en bij iedere keer mompelde hij zijn geheime spreuken.
Een groot en machtig werk was het, en de smid was er veertien volle dagen mee bezig. Met al zijn hamers hamerde hij, van de ijzeren hamer zo groot als een paard tot aan de gouden hamer zo klein als een splinter.
Op de avond van de veertiende dag was het harnas eindelijk klaar.
´Alsjeblieft,´ zei de Toversmid. ´Je betaalt een hoge prijs, dus wees er voorzichtig mee. Of eigenlijk...waarom zou je? Het ding is immers onbreekbaar. En nou dat schilderijtje.´
Onder luid gesnik drukte de baron een laatste kus op het linnen. Daarna gaf hij zijn geliefde Azalea aan de reus. Die gaf hem het harnas in ruil.
Dolblij nam baron Roodschild het in ontvangst. Hij bond het op zijn rug en klauterde moeizaam de grot uit.
Eenmaal buiten haalde hij diep en opgelucht adem. Voor het eerst in veertien dagen voelde hij de wind in zijn gezicht - heerlijk!
Plotseling bemerkte hij iets eigenaardigs.