De ridder is leeg

'Dat willen we allemaal wel behalve meneer Roodschild,' ging meneer de Vries verder. 'Maar ik ben een schoolmeester en u bent een prinses en daar is niets aan te doen. We gaan verder met de les!'
Hij ging verder met de les en Elaine ging verder met uit het raam staren. In de paleistuin van koning Ulfius was het lente.
Het werd zomer, herfst, winter en weer lente en elke dag gingen Roderick en Elaine naar school. Zo leerde Roderick van alles en nog wat.
Elaine leerde niks. Die zat hele dagen te dromen over Morians de Drakendoder en Griflet Godsvuist. Totdat, op een mooie dag, vier lakeien puffend een zwetend een ridder het schoo­ltje binnen­droegen. Ze zetten hem neer in het midden van het schoollokaal. Daar stond hij, zilver glinsterend in het muffe, stoffige lokaal. De prachtigste ridder die Elaine ooit gezien had. Ze sprong van haar stoel om hem van dichtbij te bekijken, zo enthousiast dat de schoffels in de hoek omvielen. Roderick en meneer de Vries sprongen van schrik een halve meter de lucht in, maar de ridder verroerde zich niet.
Want het was geen ridder, alleen maar een leeg harnas.
'Dit harnas is voor de jonge heer Roderick,' zeiden de lakeien. 'Zijn vader vindt dat het nu maar eens afgelopen moet zijn met die school-onzin. Morgen zal de koning Roderick tot ridder slaan.' Ze liepen in ganzenpas het schooltje uit en Roderick begon zachtjes te huilen.