De boeren langs de weg

'Is het waar?' vroegen ze. 'Is het waar dat je op een draak gevlogen hebt?'
Elaine glimlachte. 'Je moet niet alles geloven,' zei ze, 'de mensen zeggen zoveel. Trouwens: draken zijn er al lang niet meer.' Dat zei ze, ja - maar haar ogen glansden en ze glimlachte zo vreemd... het leek of ze iets kon zien wat niemand kon begrijpen, iets ver achter de lucht van de wereld.
De mensen keken elkaar aan. 'Zei je wel,' fluisterden ze tegen elkaar, 'ze heeft op een draak gevlogen, maar ze wil het niet zeggen.'
'Waarom niet? Is het een geheim?'
'Natúúrlijk is het een geheim! Zo zijn ze toch? Die ridders?'
'Wat dan? Hoe zijn ze dan?'
'Hebberig! Ze houden alles voor zichzelf, het goud, het eten, de paarden en de zwaarden, en de geheimen al helemaal. Ze laten niks over voor ons, gewone mensen.'
'Ach, jij! Jij zoekt overal wat achter.'
Ze kregen ruzie, de boeren langs de weg, maar Elaine hoorde het allang niet meer. Ze had haar paard de sporen gegeven en was ervandoor gegaloppeerd.
Tenminste, dat was de bedoeling. Maar haar paard hield niet zo van galopperen, dus het werd eigenlijk meer een soort van sjokken. Sjokken door de regen.