'Een schilderijtje,' zei Baron Roodschild. 'Dat is mijn vrouw. Ik heb haar beloofd dat onze Roderick niets zou overkomen, zelfs niet als hij ridder werd...' Zijn ogen vulden zich met tranen. 'Ik heb het beloofd op haar sterfbed,' fluisterde hij snikkend.
'Nou, da's niet zo slim dan,' zei de Toversmid. 'Hartstikke gevaarlijk beroep, ridder. Dat zoontje van jou wordt zo aan reepjes gesneden.'
'Waarom maak je dan ook geen onbreekbaar harnas voor mij!' riep de baron stampvoetend.
De Toversmid begon te lachen. Het daverde door de grot, niet omdat de smid nou zo heel vrolijk was maar gewoon omdat hij zo heel groot was. 'Onbreekbaar?' grinnikte hij. 'Ik heb niks gezegd over onbreekbaar. Onbreekbaar is een makkie. Ik zei alleen maar dat het niet onoverwinnelijk kon. Groot verschil, vriend!'
'Maar iemand met een onbreekbaar harnas is toch onoverwinnelijk?' vroeg de Baron met een moeilijke frons.
De Toversmid schudde zijn hoofd en mompelde iets over 'hele grote deuken'.
Tja, dacht Baron Roodschild, onbreekbaar is beter dan niks. Heel wat beter dan een breekbaar harnas, dat lijkt me duidelijk.
'Maak mij zo'n harnas!' riep hij. 'Kan me niet schelen wat het kost! Mijn goud! Mijn diamanten! Mijn saffieren en robijnen!'
Maar de Toversmid zei: 'Ik wil je schilderijtje.'
maandag 22 februari 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten