Wat moet een ridder nog?

'Niemand,' zuchtte Aelstan. 'Al die ridders hebben hun wapentuig in het veen gegooid en zijn vertrokken, dwars door de zompen, naar het Rijk Hiernaast. Daar zijn ze een nieuw leven begonnen, als schoenmaker of boerenknecht. Sommigen wilden liever terug naar huis. Die sloegen eigenhandig deuken in hun harnas, aten hun paard op en staken hun baard in brand. En maar vertellen dat de draak ze zo gruwelijk te pakken had gehad. Behalve Luddebal de Domme, die at zijn baard op en stak zijn paard in brand. Een vergissing…' Het mannetje giechelde weer.
'Maar waarom? Waarom vertelden ze niet gewoon dat er geen draak was?'
Aelstan zuchtte weer. 'Tja, waarom? Ik weet het niet. Maar het was de laatste draak, begrijp je? Wat moet een ridder nog, in een wereld zonder draken?'
Tja, dacht Elaine, wat moet ik zonder draak? Wat moet ik doen? Schoenlapper worden in het Rijk Hiernaast? Teruggaan en liegen, dat de draak mij verslagen heeft? Of gewoon eerlijk zeggen dat de draak nooit bestaan heeft? Ze ging naast Aelstan in de zon zitten en dacht lang en diep na. Toen de zon onderging, roosterde Aelstan een schapenbout voor haar en legde een wollen deken om haar schouders.

De volgende dag zagen de Pulkerveenders iets wat ze nog nooit hadden gezien: een ridder die terugkwam. Ongedeerd. Nog geen krasje op het zilveren harnas.
'En?' riepen ze. 'En? En?'
'Ik heb hem verslagen,' zei Elaine met een droevige glimlach. 'Ik heb de laatste draak van de wereld gedood.'