De dokter onderhandelt niet

De dokter sprak ijzig: 'Ik onderhandel helemaal niet. Wat denkt u wel? Een geneesheer die om geld zeurt, is de naam niet waardig. Als ik een pil wist voor uw vrouw, dan gaf ik hem. Maar niet voor alle ziekten is er een medicijn.'
'Het is niet eerlijk!' stampvoette de baron. 'Ik kan het toch betalen? Waarom krijg ik het dan niet, verdorie!'
'Omdat het er niet is,' zei de dokter. En hij vertrok.
'Mooi is dat,' snauwde Azalea. 'Ik lig hier dood te gaan, en wat doe jij? Helemaal niks!'
'Maar popje,' zei de baron, 'ik kan toch ook niks?'
'Nee,' antwoordde ze, 'dat is nou juist het probleem. Je kunt niks. Gelukkig lijkt Roderick meer op mij dan op jou.'
De Baron krabde zich achter de oren. Roderick? Wie was dat nou toch weer...?
Och donders noch aan toe, ja: hun zoontje. Hoe oud zou dat joch intussen zijn? Jaartje of vijf?
'Zes en een half,' zei Azalea. Ze kende haar man nu al zo lang; ze wist precies wat hij dacht.
'Echt waar? Zes en een half?' De baron moest het narekenen, op zijn vingers. 'Tjonge jonge zeg, zes al weer!'
'En een half,' zei Azalea.
'Jaja, popje, en-een-half, en-een half... Hoe dan ook: het wordt tijd dat hij een harnas en een zwaard krijgt.'
Azalea begon te lachen. Dat wil zeggen: het begon als lachen, maar daar was ze eigenlijk te ziek voor. Het werd een soort reutelend gehoest.
'Laat me niet lachen,' zei ze hees. 'Een zwaard en een harnas? Waar heeft het arme kind die voor nodig?'