Net zo fijn als koekjes

Garf was eigenlijk ook een soort baasje, vond Willie. Niet dat Garf hem nooit een hondenkoekje gaf, want die had hij niet. En als hij ze wel had gehad, had hij ze zelf opgegeten.
Maar Garf nam wel alle beslissingen, zodat Willie niet zelf hoefde na te denken.
En dat vond Willie net zo fijn als koekjes.
Dus toen er op een dag drie jongens de struiken binnen kwamen gestommeld, rende Willie meteen naar Garf.
'Heb je het gezien?' vroeg hij. 'Heb je het geroken?'
Nee. Garf had niks gezien of geroken.
Garf lag te slapen, en te dromen van lekkere hapjes. Iets wat een beetje smaakte naar uitgedroogde broodkorstjes en ook een beetje naar vers vlees.
'Ben jij het Hondenkoekje?' vroeg de droom-Garf aan het lekkere iets.
Maar voordat het iets antwoord kon geven, werd Garf wakker gepord. 'Wat?' gromde hij.
'Of je het gezien hebt,' zei Willie. 'En geroken.'
Garf stak zijn neus in de lucht.
Wat hij rook beviel hem helemaal niet.
Mensen.
'Kom mee,' siste hij tegen Willie.
'Wat doen, baas?'
'Kijken wat er aan de hand is. En als er een probleem is, dan lossen wij dat op. Op onze eigen manier.' Hij grijnsde zijn vlijmscherpe tanden bloot.