Niet bepaald onopvallend

Het was een zacht, schuivend geluidje. Alsof iemand, die op een stoffige vloer in de schaduwen stond, even zijn gewicht op zijn andere been liet rusten. Omdat zijn ene been moe werd.
Omdat hij al een tijdje stond te kijken.
Naar iets of iemand in de fabriekshal.
Michael keek voorzichtig om zich heen.
Was hier nog iets of iemand?
Nee. Hier was alleen maar Michael.
Dus stél nou... Stél je nou eens voor dat die boef inderdaad in de schaduwen stond te kijken...
Dan staat hij dus naar mij te kijken, dacht Michael.
Hm.
Een boef die naar me staat te loeren in de schaduwen van een grote, lege fabriekshal...
Waar niemand me kan horen...
Waar ik helemaal alleen ben...
Misschien moet ik hier maar voorzichtig vandaan gaan. Onopvallend.
Hij keek heel onopvallend om zich heen. Eigenaardig: de omgeving was een soort vage streep geworden.
Alsof alles heel snel langs Michael heen vloog.
Michael keek naar beneden. Naar zijn voeten.
Die gingen nogal op en neer.
Aha, begreep Michael.
Ik ben aan het rennen. Hard.
Niet bepaald onopvallend, maar ja, blijkbaar zijn mijn voeten alvast begonnen terwijl ik aan het nadenken was. Ik kan maar beter doorlopen, nu ik er toch eenmaal mee begonnen ben.
Onder het rennen probeerde hij te luisteren: kwam de inbreker achter hem aan?