Elke dag mooier

Sindsdien woonde Anies bij mij in huis, en ik zorgde nog beter voor haar dan ik voor mijn eigen dochter had gezorgd.
Ze was niet alleen mooi, maar ook lief: ze hielp me bij alle klusjes in huis, zonder dat ik het haar hoefde te vragen.
Wij waren dol op elkaar, en we waren altijd samen. We kookten samen ons eten en aten het samen op. We gingen samen naar de markt en kwamen samen weer thuis.
Iedereen, die Anies zag lopen, riep onmiddellijk: "Wat een mooi meisje is dat! Haar ogen zijn helder en glanzend als dauwdruppels; je kunt wel zien dat ze nog nooit een kwaadaardige gedachte heeft gehad, laat staan dat ze ooit een slechte daad zou doen. Oh, wat benijden we jou, Jemima! Het moet heerlijk zijn om zo'n mooi en lief meisje als kleinkind te hebben."
Ach, wat was ik altijd trots als ik naast haar door de stad liep!
Soms ging ik zelfs extra lang wandelen, omdat ik geen genoeg kon krijgen van alle bewondering en loftuitingen. Dan had mijn kleine schat de blaren op haar voetjes staan, en ze huilde bijna van de pijn, maar ik kwam juist helemaal opgewekt en verfrist thuis, na die urenlange tochten.
Anies werd elke dag mooier, en de mensen raakten niet over haar uitgesproken.
Maar gisteren, toen ik met mijn lieve meiske thuiskwam van de markt - zij draagt altijd mijn boodschappen want ik ben oud en vermoeid en een kind van veertien van veel meer sjouwen dan je denkt - toen stonden er opeens vijf kerels voor de deur van mijn huisje.
Vier van hen waren soldaten en de vijfde was een klein dik kereltje met peperdure kleren aan.