Er zat een hoop rommel tussen

Kafoer was een onbelangrijk man: een oude kleermaker zonder geld en zonder familie. Zonder zwaard ook; hij was dus gedoemd zijn hele leven onbeduidend te blijven. Want iedereen die in de wereld vooruit komt, doet dat dankzij zijn geld, zijn machtige familie of de kracht van zijn zwaard-arm.
Wat Kafoer wél had: een scherp verstand. En een goed hart.
Die eigenschappen leverden hem geen roem of rijkdom op, maar wel een hoop vrienden en als je hem zag zitten, vrolijk fluitend aan het werk op het stoepje van zijn kleine winkel - dan zou je bijna denken, dat hij daar tevreden mee was.
Terwijl, om eerlijk te zijn, die vrienden... Daar zat een hoop rommel tussen. Nep-vrienden, die alleen maar aan hem dachten als ze hem nodig hadden. Voor de goede raad van zijn scherpe verstand.
Of om iets te 'lenen' van het kleine beetje geld dat hij had.
Of als hun broek gerepareerd moest worden. Gratis, want daar ben je vrienden voor, nietwaar?
Zulk soort vrienden dus.

Op een dag kwam er een oude vrouw zijn winkel in. Een huilende oude vrouw, met veel tranen en gesnotter en gejammer.
Kafoer kende haar wel. Ze heette Jemima, en ooit - Dertig jaar gelden? Veertig? - was hij vreselijk verliefd op haar geweest.
Maar ze was met een ander getrouwd, en ze zagen elkaar nog maar zelden.
Alleen als Jemima iets van hem nodig had, om precies te zijn.
Wat zij was er ook zo ééntje.

Toch was Kafoer blij haar te zien, want als je eenmaal echt verliefd bent geweest, dan gaat dat nooit meer helemaal over.
'Ach Jemima,' riep hij blij, 'wat leuk dat je me komt opzoeken! Ach, ach, Jemima! Je bent geen spat veranderd, je bent nog net zo mooi als vroeger.'
Dat laatste, dat zei hij alleen maar uit aardigheid. Want er was natuurlijk niks van waar.