Jonkies zijn de ergste

Garf en Willie slopen door de struiken, met hun buiken tegen de grond. Al snel roken ze de indringers. Een doordringende mensenlucht hing over het paadje dat Garf had uitgesleten (jarenlang waren deze struiken van hem geweest, van hem alleen, en al die tijd had hij regelmatig de ronde gedaan over zijn eigendom.)
Garf stak zijn neus in de lucht. 'Drie stuks,' gromde hij. 'Het zijn nog maar jonkies, geloof ik. Dat kan geen kwaad.'
'Jonkies zijn de ergste,' huiverde Willie. Hij dacht terug aan Mario, het dikke zoontje van zijn tweede baas. Mario had serieus geprobeerd om de oren van Willie's kop te trekken. Om aan een vriendje te laten zien hoe sterk hij was. En Mario was best sterk. Niet sterk genoeg om de oren van een hondenkop af te trekken, gelukkig. Maar wel sterk genoeg om een hond behoorlijk pijn te doen.
'Ik weet waar je aan denkt,' bromde Garf. 'Maar bedenk: toen kende je mij nog niet. Als een mensenjong jou aan je oren trekt waar ik bij ben, dan is dat het laatste wat-ie doet.'
'Bedankt, baas,' piepte Willie. Hij kon wel janken. Niet zoals een geslagen hondje jankt, maar zoals een roedel woeste wolven jankt naar de volle maan. Lekker met z'n allen in het bos lawaai maken, omdat je dat kunt, omdat jij daar de baas bent en niemand anders. Of eigenlijk niet jij maar jullie: jouw groep, je woeste roedel gezworen kameraden, met aan het hoofd de grote baas-wolf die zorgt voor eten en veiligheid.
Zó wilde Willie janken, maar hij hield zich in. Janken en sluipen, dat gaat niet samen.
En ze waren nu vlakbij de mensenjonkies.
Het waren er drie, inderdaad, en ze stapelden afgevallen takken en droog gras op elkaar op een plekje diep in de struiken.
'Deze kunnen geen kwaad,' vond Garf.
Maar een uurtje later kwam er nog iemand.