Van buiten de struiken zag je niks

Ze gingen naar de oude fabriek en zochten een mooi plekje. Midden tussen de struiken, bijna onzichtbaar. Maar als je een bladertak opzij duwde, had je vrij zicht over het grasveld rondom de fabriek. Ze bouwden hun hut van dode takken en bedekten hem met plukken van het droge, vergeelde gras van het grasveld (dat kennelijk al jarenlang niet gemaaid was).
Als je buiten de struiken stond, kon je niet zien dat er een hut was.
Dat was goed.
Maar als je er middenin stond, kon je óók nauwelijks zien dat er een hut was.
Dat was minder.
'Jongens,' zei Deco, 'dit lijkt gewoon niet op een hut. Het blijft een stapel dooie takken en droog gras.'
'Omdat jij niet kunt bouwen,' zei Bob.
'Nee,' zei Deco, 'omdat het alleen maar een stapel dooie takken en gras is. Als we een echte hut willen, zullen we planken moeten zoeken.'
'Oké,' zei Michael. En hij liep naar de oude fabriek.
'Wat ga je doen?' riep Deco bezorgd. Er lagen helemaal geen planken rond de fabriek, daar hadden ze al gezocht. Bij een ouwe fabriek, had Michael gezegd, liggen natuurlijk altijd ouwe planken. En misschien ook wel een ouwe hamer. En spijkers.
Niet dus. Nog geen ouwe punaise.
Stond Michael mooi voor gek.
Daar heeft-ie een beetje de pest over in, begreep Deco. En nou wil-ie bewijzen dat er wél planken zijn. En omdat ze niet bij de fabriek liggen, gaat hij ze zoeken in de fabriek.
Rinkel!
Dat klonk verdacht veel als een ruitje dat werd ingetikt.
'Wat doe je?' riep Deco ongerust.
Er kwam geen antwoord.
Heel lang achter elkaar niet.