Ruitje intikken, makkelijk zat

Michael was al drie keer rond de fabriek gelopen en hij had geen enkele plank gevonden; hij ging het niet nog een keer proberen.
Nee, dit keer ging hij naar binnen. Daar lag vast wel wat. Een oude krat of zo. Of een pallet.
Het mocht natuurlijk niet, planken halen uit een verlaten fabriek. Maar d'r mag wel meer niet. Een gezonde, ondernemende jongen laat zich door zulke beuzelarijen toch zeker niet tegenhouden?
Hij hoefde alleen maar een ruitje in te tikken, makkelijk zat.
Hij ging op zoek naar een baksteen of iets dergelijks. Dat was niet eenvoudig, want toen de fabriek verlaten werd was de hele omgeving keurig netjes opgeruimd. Geen planken, geen bakstenen, niks.
Wat moest je dan, als gezonde ondernemende jongen?
Rinkel!
Michael schrok op. Dat klonk verdacht veel als een ruitje, dat werd ingetikt.
Haastig holde hij in de richting van het geluid.
Hij had met Deco en Bob afgesproken dat ze niet de fabriek in zouden gaan. Nu ging hij de afspraak breken, om te laten zien hoe stoer hij was, maar de anderen waren hem vóór. Dat was niet eerlijk! Ze moesten zich aan de afspraak houden, daar zijn afspraken tenslotte voor.
Dat hij zelf ook van plan was geweest de afspraak te breken, dat vergat hij voor het moment maar even.
'Hee, valsspelers!' wilde hij roepen.
Maar hij kon zich net op tijd inhouden.
Want het waren Deco en Bob helemaal niet.
Het was een meneer, een volwassen meneer in een donkerblauw zakenpak.
Toen Michael de hoek om kwam, sloeg de meneer net de laatste restjes glas uit het raamkozijn. Met een breekijzer.
Deze man was een dief. Een echte, professionele dief met een breekijzer.
Michael dook terug de hoek om en probeerde voorzichtig te kijken.
Wat was de man van plan?