Toen waren we nog hartstikke klein

'Nou, laat het maar eens horen, dat plan van jou,' zei Bob.
'We maken een geheime plek,' zei Deco. 'Een plek voor ons, die hij niet weet. Daar spreken we dan voortaan af.'
'Geheime hut?' vroeg Michael.
'Geheime hut,' knikte Deco.
'Is dat niet een beetje kinderachtig?' vroeg Bob. 'Straks wil je ook nog een club beginnen met een geheim wachtwoord of zoiets doms.'
'Nee joh,' lachte Deco haastig. Een club met een geheim wachtwoord, dat was nou precies zijn plan geweest. Maar dat ging hij nu natuurlijk niet meer zeggen.
'Tuurlijk niet,' zei Michael. 'Een Anti-Dave-Club, die hadden we vorig jaar. Toen waren we nog hartstikke klein, joh! Nu doen we zoiets niet meer. Of wel, Deco?'
'Nee,' zei Deco met een neppe grijns. 'We zijn toch geen kleuters? Ik bedoelde gewoon een geheim plekje, iets wat Dave niet weet. Om af te spreken, bijvoorbeeld. Na school, bijvoorbeeld. Dan zeggen we op het schoolplein: hee, zullen we straks afspreken je-weet-wel-waar? En dan kan Dave ons lekker niet vinden.'
'Okee dan.' Bob geloofde nooit dat Dave zo makkelijk voor de gek gehouden kon worden. Maar ach, dacht hij, hutten bouwen is altijd leuk, en het is mooi weer - waarom zou ik niet met Deco meedoen?
'Ik,' zei Michael geheimzinnig, 'En ik weet al een perfecte plek.'