Sorry, tuinkabouter!

Sszzzsz had geen hekel aan Olle. Maar hij kon het arme joch niet vrij rond laten lopen - misschien zou het de koning waarschuwen. Dan zou het voor Sszzzsz een moeilijk worden om zijn opdracht uit te voeren...
Helaas helaas, Olle moest dood.
De monsterlijke slangenkop schoot naar voren, de bek wijd opengesperd, de giftanden in de aanslag.
En hap, een dood jongetje.
Tenminste, dat was de bedoeling.
Maar het ging niet van hap, het ging van boink, en Sszzzsz zag sterretjes. Hij had een klap voor zijn kop gehad met een tuinkabouter. Olle was sterker dan hij eruit zag. Kwam van al het werken in de tuin, al het werken dat zijn vader had moeten doen, grotemannenwerk waar je grotemannenspieren voor moest hebben. Olle hád grotemannespieren - gekregen van al het werken. En met die sterke spieren kon hij niet alleen spitten en harken - hij kon ook geweldig hard slaan, ontdekte hij nu. Boink, met de kop van de tuinkabouter tegen de kop van de slang.
'Sorry, tuinkabouter,' hijgde Olle.
De tuinkabouter glimlachte. Geeft niks, betekende dat. Maar Olle zag het niet, want het was donker in het hol.
Sszzzsz hield zijn lichtgevende ogen stijf gesloten. Hij schudde traag met zijn kop, duizelig van de klap.
Pas toen de sterretjes achter zijn ogen ophielden, viel hij opnieuw aan.
Daarbij deed hij zijn ogen open, en dat was dom. Want aan die ogen kon Olle zien waar hij was, en...
Klabaf! en een gefluisterd: 'Sorry, kabouter!'
Juist ja, dacht Sszzzsz. Die fout maak ik niet nog eens. Ik kan prima aanvallen met mijn ogen dicht. Ik ruik waar hij staat, en hij ziet niks. Hoe kan hij me dan raken? En met die gedachte viel hij opnieuw aan.
Muisstil bewoog hij.
Olle zag niks, hoorde niks... er was geen enkele manier waarop hij zich kon verdedigen.