Heel tragisch en heldinnerig

Jemima liet zich op haar oude knieën zakken. 'Alsjeblieft, Kafoer,' smeekte ze, 'ik heb niemand die me kan helpen. We kunnen mijn arme kleine meisje daar toch niet laten zitten? Heb ik je ooit eerder om iets gevraagd?'
'Ja zeker,' zei de kleermaker, 'vaak zat. Altijd als je in de problemen zit, kom je naar mij. Maar goed, ik zal zien wat ik kan verzinnen. Wacht hier maar even.' Hij zette een kan thee voor haar klaar ging de deur uit.
Het duurde wel drie kwartier voor hij terugkwam.
Al die tijd liep Jemima handenwringend van de tafel naar het raam. Daar had niemand iets aan, natuurlijk, maar ze had wel eens een toneelstuk gezien waarin de heldin de hele tijd handenwringend heen en weer liep, in afwachting van de prins die haar kwam redden. Sindsdien dacht Jemima dat dat zo hoorde, bij heldinnen.
Door heen en weer te lopen voelde ze zich heel tragisch en heldinnerig.
Eindelijk, eindelijk kwam Kafoer weer terug.
Onder zijn arm droeg hij een zwart bundeltje.
'En,' vroeg Jemima ongeduldig, 'Heb je een plan bedacht? Hoe krijg ik mijn arme meisje terug?'
'Hiermee,' zei Kafoer, en hij maakte het geheimzinnige bundeltje open.
Er zaten kleren in. Oude kleren. Hele oude kleren. Vervaald en al honderd keer gerepareerd en al tweehonderd jaar uit de mode. Bovendien pasten ze niet.
'Dit is geen jurk,' klaagde Jemima,' dit is een draagbare tent. En je had 'm ook wel eens mogen wassen.'