Nep-beren soms?

'Bij de oude fabriek,' zei Michael. 'De oude Van de Blakke-fabriek aan de rand van de stad. Zijn jullie daar wel eens geweest?
'Ikke niet,' zei Deco.
Bob haalde zijn schouders op. 'Ik ook niet.'
'Precies,' knikte Michael. 'niemand gaat daar ooit naartoe. En weten jullie waarom niet?'
Bob en Deco knikten allebei van nee.
'Jammer,' zei Michael, 'ik hoopte dat jullie het wisten, want zelf heb ik ook geen idee. Maar goed, doet er niet toe. In ieder geval: ik kwam daar vorige week bij toeval terecht...'
'Wat deed je daar?' vroeg Bob nieuwsgierig.
'Doet er niet toe. Vertel ik nog wel eens. Er komt daar nooit iemand, daar gaat het nou even om, er staan overal struiken die helemaal wild zijn gegroeid, metershoog en breed en ondoordringbaar. Nou ja, niet helemaal ondoordringbaar - er zijn paadjes tussendoor, gemaakt door allerlei dieren...'
'Wat voor dieren?' wilde Deco weten.
'Doet-er-niet-toe!' snauwde Michael.
'Nou,' snoof Deco, 'dat doet er behoorlijk toe! Als die paadjes bijvoorbeeld door beren zijn gemaakt, vind ik het een slecht idee om daar een hut te maken.'
'Natuurlijk zijn ze niet door beren gemaakt,' zei Michael hoofdschuddend.
'Oh? Door welk dier dan?'
'Weet ik veel!'
'Maar als je niet weet welk dier ze gemaakt heeft, hoe weet je dan dat het geen beer is?'
Bob trok zijn meest serieuze gezicht. Zijn speciale, heel erg ernstige, buitengewoon geduldige ik-ga-Deco-een-debiele-vraag-stellen-gezicht. 'Deco...?' vroeg hij rustig. 'Denk je werkelijk dat er wilde beren zitten aan de rand van de stad? Of zelfs maar binnen de tweehonderd kilometer van de stad? Of tweeduizend kilometer?'
'Euhhhh,' deed Deco. 'Nou, nee natuurlijk, geen beren nee, niet echt beren...'
'Niet echt beren?' schamperde Michael. 'Niet echt beren? Wat dan wel? Nep-beren?'
'Eh, nee,' mompelde Deco. 'Ik dacht iets van eh, wilde zwerfhonden of zo.'
Michael en Bob keken elkaar aan. Wilde zwerfhonden - ja, dat zou best kunnen.
Het klonk nog best gevaarlijk ook.