Rondjes om het paleis

Wat stonken die kleren! De oude Jemima ging zelf bijna van haar stokje, en zij was toch waarachtig wel wat gewend.
'Wat is hier de bedoeling van?' vroeg ze walgend.
'Aandoen,' gromde Kafoer. 'En lopen. Rondjes om het paleis, net zolang tot je een prins tegenkomt.'
'Maar de prinsen komen nooit buiten!' protesteerde Jemima. 'Dat weet iedereen! Ze mogen niet, van hun vader.'
Maar Kafoer was onverbiddelijk. De oude Jemima moest lopen, rondje na rondje, dag na dag. Ze kon alleen maar hopen dat er snel een keer een prins naar buiten zou komen.

Helaas.

Er ging een hele week voorbij zonder prins.
Een hele maand zelfs.
Heel jaar.
Ontelbare rondjes had Jemima al gelopen, steeds maar om het paleis heen.
Haar voeten wisten al niet beter meer; alsof ze nooit ergens anders hadden gelopen.
Een keer was Jemima ziek.
Ik blijf in bed, dacht ze, ik heb koorts.
Maar ze bleef niet in bed.
Haar voeten stapten eruit en begonnen te lopen, zonder dat de arme Jemima er iets aan kon doen. Ze rilde van de koorts. Ze viel zelfs even in slaap, maar haar voeten wisten niet beter en liepen uit zichzelf rond en rond en rond. Net zo lang tot ze tegen iemand opbotsten.