Hoog tijd om op te houden met de rondjes

Jemima schrok wakker. Ze was nog steeds koortsig en moe, maar haar ogen keken uit zichzelf. Zolang had ze gezocht naar een prins, dat haar ogen de prins ontdekten terwijl haar geest nog half in slaap was. Ze was te rillerig om na te denken, maar haar handen grepen uit zichzelf. Zo vaak al had ze zich ingebeeld wat haar handen zou doen als ze een prins te pakken kreeg, dat die handen de prins grepen terwijl haar geest al weer wegdoezelde.
Prins?
Ja, een prins! Een heuse zoon van de Sultan had ze gevangen!
Haar linkerhand tilde hem van de grond, haar rechterhand klemde zijn mond dicht zodat hij niet kon schreeuwen, en zo nam ze hem mee. Het was zo snel gegaan dat haar voeten niet één enkele stap verloren waren.
Ze bleven maar hun eeuwige rondjes om het paleis lopen. Na een half uurtje kwam Jemima een beetje bij uit haar koorts. Toen pas ontdekte ze, tot haar grote verbijstering, dat ze een prins gevangen had.
Hoog tijd om op te houden met die domme rondjes om het paleis, begreep ze. Zo snel haar oude (en vermoeide en zieke) voeten haar dragen konden schuifelde ze naar het huisje van de oude kleermaker Kafoer.
Ze had geen hand vrij om te kloppen - tenminste dat dácht ze. Eigenlijk was het helemaal niet nodig om de mond van de prins dicht te houden. Jemima's kleren stonken zo verschrikkelijk dat hij meteen bij de botsing al was flauwgevallen en hij was nog altijd niet bijgekomen.
Jemima duwde met haar voet de deur van het kleermakerswinkeltje open en riepenthousiast: 'Kafoer! Ik heb er één! Ik heb een prins ontvoerd!'

Toen pas zag ze dat Kafoer bezoek had.