Ab-so-luut geen idee

'De volgende dag,' vertelde Jemima, 'kwam er een troep soldaten van de Sultan. Ze trapten de deur in, haalden mijn hele huisje overhoop en sleurden mijn kleindochter mee. Ze huilde en gilde en...'
Kafoer keek haar fronsend aan. De soldaten van de sultan gedroegen zich over het algemeen heel netjes, dat was bekend.
'Nou ja,' gaf Jemima toe, 'misschien trapten ze mijn deur niet echt in, maar ze trapten er wel behoorlijk hard tegenaan.'
Nog een frons.
'Nou ja, het was meer een soort kloppen. Heel beleefd kloppen, eigenlijk. En ze hebben de boel ook niet zo heel erg overhoopgegooid. Ze veegden netjes hun voeten en zo. Maar ze hebben wel mijn kleindochter meegenomen. Naar het paleis van de Sultan! Oh Kafoer...' Haar onderlip begon te trillen. 'Ik zal haar nooit meet terugzien!'
'Ach arme Jemima!' zei Kafoer. 'Je zult wel heel verdrietig zijn.'
De oude Jemima barstte opnieuw in tranen uit. Ze haalde een gigantische, en eerlijk gezegd niet meer zo frisse, zakdoek tevoorschijn waarmee ze haar ogen depte en haar neus snoot. En, nu ze toch bezig was, peuterde ze er ook even mee in haar oor. Maar dat had niks met haar verdriet te maken. Meer iets met jeuk.
Even bestudeerde ze geïnteresseerd het lichtbruine klontje dat uit haar oor tevoorschijn kwam. Daarna zette ze het weer op een huilen.
'Oh Kafoer,' snikte ze, 'oh Kafoer, je hebt er geen idee van, ab-so-luut geen idee hoe afschuwelijk het voor mij is.'
'Nou,' protesteerde Kafoer, 'ik snap natuurlijk wel...'
'Oh nee,' onderbrak Jemima hem beslist. 'Ab-so-luut geen idee, zeg ik!'
Ach, dacht Kafoer, we kunnen er wel urenlang omheen blijven kletsen, maar ik weet al precies hoe het af gaat lopen. Hij zuchtte diep en zei: 'Goed. Je kleindochter is dus verdwenen. Maar wat heb ik daar eigenlijk mee te maken?'