Niet echt verdrietig

Anies liep braaf met de soldaten mee. Ze zei niets en keek naar de grond, want dat hoort een meisje te doen. Dat had ze van haar grootmoeder geleerd.
Maar van zichzelf had ze iets anders geleerd: hoe ze vanuit haar ooghoeken kon kijken naar de wereld om zich heen. En hoe ze, door haar mond dicht te houden, haar oren des te beter open kon houden. Ze keek en ze luisterde, ze slokte de hele wereld haar hoofdje in. Zo hoorde en zag ze meer, veel meer dan haar grootmoeder. Ook al liep grootmoeder met opgeheven hoofd door de wereld, trots om zich heen kijkend. Grootmoeder was al lang geen klein meisje meer, dus die mocht dat. Bovendien golden de regels niet voor haar en zij kon het weten want ze had ze zelf bedacht.

Ze liepen door de straten van de hoofdstad. Twee soldaten voorop, dan Anies, dan de vizier en dan de andere soldaten.
Anies zag hoe alle mensen opzij gingen voor de soldaten. Hoe eerbiedig er gebogen werd als de vizier voorbij kwam.
Kijk kijk, dacht ze. In-ter-es-sant!
Op haar wandelingen met grootmoeder waren de mensen nooit opzij gegaan. En eerbiedig waren ze ook niet geweest. Integendeel!
Mensen waren steeds voor hun neus komen staan, om aan grootmoeder te vertellen wat een mooi meisje Anies wel niet was. En dan aaiden ze Anies over haar bol, of ze knepen in haar wang.
Soms eisten ze zelfs een kusje van Anies. En als het vriendinnen van grootmoeder waren, dan moest Anies ze een kusje geven.
En om een of andere reden had grootmoeder alleen maar lelijke ouwe vriendinnen die vies roken. Ze hadden schelle stemmen en lachten als kakelende kippen.
Nee, Anies kon er niet echt verdrietig om zijn dat dáár een einde aan was gekomen.

Tot nu toe beviel het nieuwe leven haar ged.
Maar het was ook pas een kwartier geleden begonnen.
Ze was erg benieuwd hoe het verder zou gaan.