Laat de anderen maar lekker regeren.

Hij was een opvliegend baasje, die Taadj.
De oudste zoon van de Sultan, en zo ongeveer de sterkste. Kon met zijn blote handen een baksteen doormidden breken. Maar daar heb je niks aan als prins, dat is meer iets voor een metselaar.
Taadj kon ook nog geweldig goed zwaardvechten. Dat ziet er altijd goed uit, een prins met een zwaard. Je hebt er niks aan, natuurlijk, want een prins moet later sultan kunnen worden. En een sultan moet vooral goed en rechtvaardig zijn. Of heel slim, zodat de buurkoningen niet met allerlei sluwe trucjes zijn land kunnen inpikken.
Taadj was niet goed en niet rechtvaardig, en slim was hij zeker niet.
Maar dat gaf niks. Hij had honderdtweeëntwintig broers. Aziz bijvoorbeeld, die goed was, en rechtvaardig. En Mufid, die slimmer was dan de sluwste vos. Iedereen ging ervan uit dat Aziz later sultan zou worden, of Mufid.
Vond Taadj helemaal niet erg.
Laat de anderen maar lekker regeren - hij zou het knokken wel voor zijn rekening nemen!
Want er viel altijd wel iets te knokken.
Bijvoorbeeld als een buurkoning probeerde het land in te pikken.
Of zo iets.
Taadj kon niet zo snel bedenken wat er zoal zou kunnen gebeuren, want hij had niet veel fantasie. Maar als er iets zou gebeuren, dan zou hij het knokken voor zijn rekening nemen.
Hij kon haast niet wachten. Zo ongeduldig was hij, dat hij bij het minste of geringste alvast begon. Met knokken dus.