Je moet niet in de fik kunnen vliegen

De inbreker kneep zijn ogen dicht. Het zonlicht prikte in zijn ogen, na de duisternis van de fabriek. Hij keek knipperend om zich heen, alsof hij iets zocht.
'Hij zoekt mij,' fluisterde Michael.
Maar hij vond niemand.
De hut van de jongens zag er nog steeds niet uit als een hut, en dat was maar goed ook.
'Wat heeft-ie in z'n hand?' fluisterde Bob.
'Breekijzer,' zei Michael.
'Wat een prutser,' vond Deco. 'Echte boeven hebben een sjotkun.'
'Een wat?'
'Een sjotkun. Dat is een soort geweer. Doe jij geen computerspelletjes of zo?'
'Jawel,' zuchtte Michael, 'maar geen leuke. Geen met sjotkuns, dat komt er bij mijn ouders echt niet in. Alleen maar van die je-bent-een-boer-en-als-je-een-traktor-koopt-kun-je-sneller-oogsten-spelletjes. En af en toe een racegame, maar je moet niet in de fik kunnen vliegen als je uit de bocht gaat. Want dat is niet goed voor mij.'
'Jee,' zei Bob medelijdend, 'je kunt maar pech hebben met je ouders.'
'Nou ja, hoe dan ook,' pakte Deco de draad weer op, 'voor deze kerel hoeven we niet bang te zijn. Hij heeft geeneens een sjotkun.'
'Tja,' zei Bob, 'dat is dus het gevaarlijke van computergames. Kinderen denken alleen nog maar aan sjotkuns. Terwijl: als een volwassen boef met een ijzeren staaf op je hoofd slaat, zo hard als-ie kan... nou, dan hoef je je nooit meer zorgen te maken om een sjotkun. Of om wat dan ook.'
Daar had Bob gelijk in, dat begreep zelfs Deco wel.
Met een nieuw ontzag keek hij naar de boef, die langzaam om zich heen loerend het fabrieksterrein verliet.
'Wat gaat-ie doen?' vroeg Deco zich af.
'En nog belangrijker,' zei Michael: 'wat gaan wij doen?'