Een boek heeft geen benen

'Dat,' zei de sultan, 'was niet erg verstandig van je.'
Hij wreef over zijn zere neus en keek Taadj aan met ijzig boze ogen.
'Ik heb al vaak genoeg mensen laten onthoofden, omdat ze durfden te denken wat jij zojuist hebt gedaan. Maar je hebt het geluk, dat je mijn zoon bent. Zonen van de sultan worden niet onthoofd.'
'Dat klopt,' zie de vizier, die achter de troon van de sultan stond. 'Dat staat in de wet. Artikel 5a, geloof ik. Zoek ik wel even voor u op, hoor.' Hij haalde het wetboek uit zijn zak en begon erin te bladeren.
'Niet nodig,' wuifde de sultan. 'Het is de wet omdat ik het zeg. Niet omdat het in een boek staat.'
'Oh,' zei de vizier stijfjes. 'In het wetboek staat iets heel anders.'
Het gezicht van de Sultan betrok. 'Dan heeft je wetboek ongelijk,' bromde hij.
'Neenee, het wetboek heeft altijd gelijk, hoogheid!'
'Wie zegt dat?'
'Eh... dat zegt mijn wetboek.'
'Juist ja. En dat wetboek van jou, heeft dat een broek aan?'
'Maar hoogheid toch,' protesteerde de vizier, 'een boek heeft toch geen benen?'
'Juist geen broek dus. En broekzakken? Heeft het broekzakken?'
'Eh... nee, ook niet natuurlijk.'
'Kijk aan,' zei de sultan tevreden. 'Nou komen we ergens.'

Waar dan? vroeg de vizier zich af. Hij werd een beetje zenuwachtig van de vragen van de sultan.