Bats!

Taadj begon zelfs te vechten als het helemaal niet nodig was.
Als een van zijn honderdtweeëntwintig broers hem niet de jam doorgaf bij het ontbijt, bijvoorbeeld. Bats! Daar had Haroen een knal voor zijn kop te pakken.
'Au!' huilde Haroen, 'Mama! Taadj zit me te slaan!'
'Geef dan ook de jam door,' mopperde Taadj.
'Maar hij heeft de jam geeneens!' protesteerde broer Ali. 'De jam is al twee weken op!'
'Is dat waar?' vroeg Taadj aan een bediende, die toevallig net voorbijkwam met een grote kom vol melk-met-honing.
'Ik vrees van wel, hoogheid,' antwoordde de bediende.
Bats!
Daar lag de bediende, tossen de scherven en de melk en de honing.
'Nu wordt het me toch een beetje te gortig,' zei de Sultan. Normaal gesproken kon hij er wel om lachen, om dat opvliegende gedoe van Taadj, maar hij had nu juist zo'n zin gehad in de melk-met-honing die nu de bediende bedekte.
Bovendien was de kom, die daar aan scherven lag, nog van zijn oude tante Noer geweest en dat was zijn lievelingstante.
'Taadj, jongen, gedraag je. Je bent geen barbaarse wildeman, of wel soms?'
Die toon stond Taadj niet aan. Bats!
Daar kreeg zijn vader en stomp op de neus.
Maar zijn vader was nog wél de sultan.