Dat is lang geleden!

'Nog even mooi als vroeger?' Jemima moest er waarachtig van blozen. 'Daar meen je niks van,' zei ze.
'Nee inderdaad,' glimlachte Kafoer, 'daar meen ik geen ene bal van.'
Hm. Jemima's gezicht verstrakte. Dat was nou ook weer niet precies het goede antwoord.
Kafoer had het niet in de gaten. 'De laatste keer dat ik je zag,' ging hij verder, 'waren je wangen nog rood en je voorhoofd had nog geen enkel rimpeltje. Je haren waren nog zwart en je had een baby in je armen.'
'Ach,' zei Jemima, 'Dat is lang geleden! Dat je dat nog weet!'
'Ja natuurlijk,' zei Kafoer. 'Ik zie haar nog voor me. Wat een lief klein hummeltje was die dochter van jou!'
'Nou, ik kan je zeggen: ze is groot geworden. Ze is getrouwd, en ze is zelf ook al een moeder geworden; ze heeft een dochtertje gekregen. Dat is dus mijn kleindochter. Anies heet ze. Ze was een heel mooi babytje, Anies, en toen ze ouder werd, kon je steeds beter zien hoe bijzonder ze wel was.
Ze was verreweg het mooiste meisje dat je ooit gezien hebt. Dat vind ik - ja, dat is normaal want ik ben haar oma. Maar alle mensen uit de buurt dachten er net zo over. Ze vonden haar niet alleen mooi, ze waren ook onder de indruk van haar lieve karakter. Ze was altijd vriendelijk en vrolijk.
Iedereen zei, dat ze een glanzende toekomst tegemoet ging.
Maar haar ouders waren er niet gerust op.'