Ingewikkeld voor een hond

Willie zat te trillen.
Hij kon niet zo goed ruiken als Garf, maar het was ook voor hem wel duidelijk dat de nieuwkomer een slechterik was.
Want hij kende deze man goed.
Heel goed zelfs.
Deze man was zijn baasje geweest, zijn tweede baasje. Degene die het leuk vond om hondjes te schoppen.
Piepend vertelde hij dit nieuwtje aan Garf.
'Zo,' zei Garf, 'is hij dat. Verbaast me niks. Laten we die kerel maar eens van dichterbij gaan bekijken.'
Willie ging plat op de grond liggen en keek Garf aan. Met zijn ene oog keek hij verontschuldigend, alsof hij wilde zeggen: het spijt me Garf, maar ik ben te laf om mee te gaan.
Met zijn andere oog keek hij uitdagend, alsof hij bedoelde: het kan me niet schelen wat je doet of zegt - al moet ik erom vechten, mij krijg je niet mee.
Garf haalde zijn schouders op. Wat voor een hond een heel ingewikkelde beweging is. Daarna ging hij door de struiken in de richting van de fabriek.
Want daarheen was de man op weg, dat was duidelijk.