5000 bloemkolen

Anies was nog veel te jong om te trouwen, maar haar ouders waren toch alvast begonnen met zich zorgen te maken.
"Wie wil er nou trouwen met een meisje zonder geld?" tobden ze. "Onze arme kleine meid zal eenzaam door het leven gaan. Altijd alleen!"
"Onzin," zei ik. "Ze is nu al het mooiste meisje van de stad. Als ze straks oud genoeg is om te trouwen zullen de jongens zich om haar verdringen, let maar op!"
Ze wilden niet naar me luisteren. Ze wilden alleen maar jammeren en zeuren. En manieren verzinnen om snel rijk te worden.
Toen, op een onzalige dag, hoorden ze dat in het Koninkrijk Overzee de bloemkool-oogst mislukt was. Voor bloemkolen werd daar erg veel geld betaald.
Omdat bij ons de bloemkool juist erg goedkoop was, verzonnen mijn dochter en haar man een plannetje. Ze verkochten hun huis en al hun spullen en voor het geld kochten ze vijfduizend bloemkolen. En ze huurden een schip. Daarmee zouden ze naar het Koninkrijk Overzee varen en daar zouden ze de kolen met heel veel winst verkopen.
Ze gaven Anies aan mij, zodat ik voor haar kon zorgen totdat ze terug waren.
"Als we terugkomen," zeiden ze, "zijn we stinkend rijk en dan kan onze kleine Anies trouwen met wie ze maar wil!" Met die woorden namen ze afscheid. Ze omhelsden ons, zwaaiden nog een keer, en gingen aan boord van het schip. Dat vertrok en was al snel niet meer te zien.
Anies ging met mij mee naar huis en samen wachtten we op de terugkeer van haar ouders.
Helaas! Hun schip werd overvallen door piraten. Nou, dan moet je net mijn schoonzoon hebben: die mept met z'n eigen handen een lek in het schip, liever dan toe te staan dat een bende piraten het in handen krijgt. Heel heldhaftig allemaal, complimenten, maar dat wil dus wel zeggen dat je verzuipt. En je vrouw erbij. Mijn dochter dus.Toen had mijn kleindochter ineens geen ouders meer.