Een helemaal verlaten fabriek.

Het was er donker.
In de hal, waar je binnenkwam, was het niet meer dan schemerig. Daar viel nog wat licht naar binnen door de vuile, gebarsten ramen. Er lag stof en gruis op de vloer, dat zachtjes knarste onder Michael's voetzolen. Verder was er helemaal niets.
Michael had geen idee wat er normaal gesproken in zo'n fabriekshal hoorde te staan - machines? Stoelen, banken, een bureau? Schoonmaakspulletjes?
In ieder geval was het duidelijk dat alleen een helemaal verlaten fabriek zo leeg kon zijn als deze.
Het meest opvallende ding dat er niet was, was de schurk. Waar was die gebleven?
Michael keek naar de vloer. Het was hier zo stoffig als wat, dus je zou de voetstappen van de schurk duidelijk moeten kunnen zien.
Maar nee. Michael zag niks. Als hij heel eerlijk was: het kon aan hem liggen. Hij had nog nooit aan spoorzoeken gedaan. In films ging dat altijd heel makkelijk. Je keek een keer naar de grond en je zei: 'Gisteren om half drie is hier een groep gewapende mannen langsgekomen. Ze droegen twee vastgebonden gevangenen met zich mee. De helft van de mannen was verkouden, de andere helft had last van spetterpoep.'
Michael tuurde en tuurde, maar hij zag nergens een voetstap.
Of misschien zag hij ze wel, maar herkende hij ze niet.
Er ligt hier in ieder geval, dacht hij grimmig, géén spetterpoep. Dat zou ik nog wel herkennen. Denk ik.

Op dat moment hoorde hij, in een donkere gang recht voor hem, een geluidje.