Hard en gevaarlijk

De nieuwkomer kwam niet, zoals de jongens, door de struiken geslopen. Over de parkeerplaats kwam hij aangewandeld. Heel rustigjes, alsof hij daar elke dag liep.
Garf snoof en gromde. De geur van deze man beviel hem niet.

Het leven van Garf was hard en gevaarlijk. Sommige mensen vinden zwerfhonden eng, anderen vinden ze zielig. Maar er zijn ook mensen die denken: niemand let op een zwerfhond. Dus die beesten kun je schoppen zo hard als je wilt. Niemand die het ziet, niemand die klaagt.
En de honden onder mekaar zijn ook niet altijd even aardig. Een zwerfhond heeft altijd honger, en als een andere hond eten heeft - nou, dan pak je dat toch gewoon?
Van zo een leven word je zelf ook hard. En gevaarlijk. En je leert beter opletten dan gewone schoothondjes ooit voor mogelijk houden.
Garf kon gevaren ruiken. Hij kon het ruiken als er iemand in de buurt kwam, maar dat is niet bijzonder. Dat kunnen alle honden. Garf kon het ook ruiken als iemand kwaad in de zin had. Van plan was hem pijn te doen, bijvoorbeeld. Of zijn eten af te pakken.
En wat hij nu rook, dat had hij nog niet eerder geroken. Maar hij wist meteen wat het was.
Het was de geur van slechtheid, de geur van een door en door boosaardig wezen.