Minstens hondsdolheid

Nu zijn vrienden een beetje onzeker leken, vatte Deco weer moed. Misschien kon hij zijn beren-blunder een beetje goedpraten.
'Jazeker,' zei hij. 'Er zitten daar zwerfhonden, wist je dat niet? Ze zijn zo vals als de pest en ze hebben enge ziektes. Als zo'n beest je bijt, dan moet je meteen naar het ziekenhuis want dan heb je minstens hondsdolheid.'
'Zijn het er veel?' vroeg Michael ongerust.
'Soms meer, soms minder. Er komen altijd beesten bij, moet je rekenen. Omdat ze jonkies krijgen, maar ook omdat er honden van huis weglopen of in het bos worden achtergelaten.'
'Daarom zijn ze zeker ook zo vals,' knikte Bob begrijpend.
'Eh.. ja, precies!' zei Deco 'Eh... hoezo?'
'Nou, omdat ze achtergelaten worden en zo, enneh omdat als een hond wegloopt, dat doet-ie niet zomaar, hè? Dat doen ze alleen als je ze heel slecht behandelt. Slaan en schoppen en geen eten geven en zo. Dus ze hebben allemaal een hekel aan mensen.'
Michael begon mee te denken. 'Ja, en ze bijten natuurlijk ook weleens naar elkaar, zo vals zijn ze wel. Daarom zijn er soms ook minder honden: dan hebben ze mekaar doodgebeten.'
'Precies,' riep Deco enthousiast. 'Dus alleen de grootste overleven het. Die honden zijn enorm, joh! Ze komen wel tot hier.' Hij gaf met zijn handen aan tot wáár. Ver boven zijn hoofd. 'En als ze op hun achterpoten lopen zijn ze wel drie meter hoog! En je kunt nooit ontsnappen, want ze kunnen in bomen klimmen!'
Bob en Michael keken hem zwijgend aan.
Na een tijdje zei Bob: 'En honing? Zijn die honden daar toevallig ook dol op?'
'Jazeker,' knikte Deco enthousiast. 'Soms breken ze zelfs met hun poten een holle boom open, als daar een bijennest in zit...'
Een korte stilte. Michael vroeg: 'Deco? Zeg eens eerlijk: probeer jij beren te maken van die wilde honden van jou?'
'Een beetje wel,' bloosde Deco.
'Hou daar dan mee op. Beren zijn onzin. Maar die wilde honden houden we d'r in. En nu gaan we onze hut bouwen.'