Meer dan een jongen verdragen kan

Deco wist het precies, wie er allemaal op wie was. En hij vond het heel geweldig van zichzelf, dat hij dat allemaal wist, dus hij vertelde er graag over. Dat was een beetje onhandig, want hij wist echt alles en hij wilde dus ook alles vertellen.
'Eerst was Bob op Nabila, maar Oktay zei dat Nabila een rare neus heeft dus nu is Bob op Kymbyrly. De sukkel; ik wist allang dat Oktay zelf op Nabila is. Hij zei dat alleen maar, dat van die neus, in de hoop dat Bob dan niet meer op Nabila zou zijn. En dat is dus gelukt.' Enzovoort enzovoort. Dat soort verhalen.
Het kostte Michael grote moeite om een duidelijk wie-is-op-wie-lijstje in zijn hoofd te krijgen, maar na een minuut of tien had hij het. Er waren drie jongens op Kymbyrly (die stomme naam was kennelijk geen probleem) en twee op Marit.
Er waren nog twee meisjes vrij: Lenny en Anne-Lizette.
Anne-Lizette viel natuurlijk af, want haar naam was bijna net zo stom als die van Kymbyrly. En ook stomme kleren: altijd roze jurkjes met strikken en roesjes.
Dat is meer dan een jongen verdragen kan.
Stel je voor, dat je daar naast loopt! Dan kon je net zo goed een bord vasthouden waarop stond Ik Heb Geen Smaak, Uitlachen AUB. Nee, sorry Anne-Lizette, maar er zijn grenzen.
Lenny dus. Of was er met Lenny ook iets mis? Dat er dáárom niemand op haar was?
Haar haren waren heel erg rood, dat wel, maar was dat lelijk? Michael kon zich niet herinneren dat hij ooit had gedacht: he bah, rooie haren.
Het was juist wel leuk, rood haar. Dat had niet iedereen. En wat zeldzaam is, is waardevol. Net als met postzegels.
Als je het zo bekeek, was dat rode haar juist een plusje waard.
Haar naam? Haar naam kon ermee door.
Kleren? T-shirt en spijkerbroek, net als een gewoon mens. Helemaal niet slecht, voor een meisje.
Verliefd worden op Lenny leek beslist een mogelijkheid. Hij zou de komende dagen eens wat extra op haar letten, om zeker te zijn van zijn zaak.