Iedereen op Marit

'Ik ben zelf op Moniek,' zei Deco.
Aha, dacht Michael, dan kan ik maar beter niet op Moniek zijn. Anders krijg ik ruzie met Deco. Marit ook niet, want daar zijn Dave en Simon al op. Jammer hoor, want Marit is een mooie meid. Tenminste... dat zal toch haast wel? Anders waren Dave en Simon toch niet op haar?
Hoe wist je eigenlijk of iemand een mooie meid was?
En wat deed het er eigenlijk toe? Kon je verliefd worden op een lelijke meid? Vast wel. Anders was iederéén natuurlijk op Marit. En dat was voor de andere meisjes niet leuk. En voor de jongens ook niet, want er zat maar één Marit in de klas en wel elf jongens.
Aan de andere kant, je liep natuurlijk wel voor gek, met een lelijke meid. Waarschijnlijk zou iedereen je uitlachen.
Een mooie meid, moest het dus wezen.
Maar wanneer wás iemand een mooie meid? In zijn gedachten zette Michael de meisjes uit zijn klas op een rijtje. Maar hoe hij het ook probeerde, hij zag geen wezenlijke verschillen. Ja, Marit had donker haar en Kymbyrly blond, maar was donker mooier dan blond? En Kymbyrly had natuurlijk een achterlijke naam, maar dat was haar schuld niet. Dat lag aan haar ouders.
Trouwens, Simone had ook donker haar. Was die dan ook meteen mooi? Waren sproeten mooi? Was mager mooi?
Eigenlijk, bedacht Michael, zijn ze geen van allen erg mooi. En ook niet lelijk. Ze zijn gewoon wie ze zijn. Laat ik er dus maar één uitkiezen en er dan het beste van hopen.
Liefst iemand waar nog geen enkele jongen op is, dat scheelt gedoe.
'Zeg,' vroeg hij luchtigjes aan Deco, 'weet jij eigenlijk wie op wie is allemaal?'
Hij dacht: ik neem gewoon degene die overblijft.