Uit gewoonte

Hoe meer hij naar Lenny keek, hoe leuker hij het vond om haar te zien. Het was een gewoonte geworden: als hij het schoolplein opkwam, altijd meteen even kijken waar Lenny was.
Hij deed het zonder erbij na te denken. De vraag waar het om begonnen was - of Lenny ermee door kon, of je niet voor gek stond als je zei dat je op haar was - die vraag was allang niet belangrijk meer. Sterker nog, Michael kon zich niet meer voorstellen dat er niemand verliefd op haar was. Echt verliefd, niet alleen maar voor de alsof, zoals hij zelf.
Na een poosje zocht hij Lenny zelfs buiten het schoolplein. Zodra hij buiten kwam keek hij meteen even of hij Lenny zag. Uit gewoonte. Hij zag haar nooit, want ze woonde niet bij hem in de buurt.
Maar er kwam een dag dat hij met een grote omweg naar huis fietste, zodat hij door haar straat kwam. Niet speciaal daarom, gewoon toevallig, maar nu hij er toch was keek hij meteen even of hij haar zag. Uit gewoonte.
Ze was er, toevallig, en ze glimlachte naar hem en haar neus kreeg weer die grappige krinkeltjes en Michael werd ook helemaal krinkelig van binnen.
Nog een vol uur lang was het warm en warrig en krinkelig in zijn buik en hij dacht steeds aan Lenny.
Kortom, hij was stokstapelsmoorverliefd. Dat is het gevaar, als je doet-alsof.

Een waarschuwing voor ons allemaal!